در جلسه ی پیش مطلبی را عرض كردم كه البته من خودم شخصا به آن اعتقاد دارم و آن را هم مطلب اساسی می دانم منتها این مطلب شاید از اركان تشیع به شمار نمی رود، و آن اینكه آیا مقام پیغمبر اكرم فقط این بود كه دستورات الهی، اصول و فروع اسلام به او وحی می شد؟ آن چیزی كه او می دانست فقط اسلام واقعی بود و دیگر ماورای آن، شأن او نبود كه از جانب خدا بداند؟ و در مقام عمل و تقوا نیز آیا [فقط] در مرحله ای بود مأمون و معصوم از خطا؟ همچنین آیا مقام ائمه علیهم السلام فقط این است كه گرچه به ایشان وحی نمی شده است ولی اسلام را به وسیله ی پیغمبر (ص) دریافت كرده اند و فروع و كلیات و جزئیات اسلام را همچنانكه پیغمبر به علمی كه هیچ شائبه ی اشتباه در آن نبود می دانست آنها نیز می دانند و در مقام تقوا و عمل هم مأمون و معصوم از خطا هستند؟ آیا فقط همین است یا چیزهای دیگری هم در شخص پیغمبر و شخص امام وجود دارد؟ آیا در ماورای مسائل مربوط به دین و معارف، چه علومی را می دانستند؟ آیا این سخن درست است كه اعمال بر پیغمبر عرضه می شود و حتی اعمال مردم در زمان حیات هر امامی بر آن امام عرضه می شود به طوری كه مثلا الآن امام زمان (ع) نه تنها بر شیعیان بلكه بر همه ی مردم حاضر و ناظر است و غافل نیست؟ حتی امام، حیّ و میّت ندارد، یعنی همان طور كه در جلسه ی پیش عرض كردم وقتی شما به زیارت امام رضا (ع) می روید و می گویید: «السّلام علیك» در حد این است كه شما با انسان زنده ای در این دنیا روبرو می شوید و می گویید: «السّلام علیك» ، همان مقدار شما را شهود می كند. این همان مسأله ولایت است، ولایت معنوی.

در جلسه ی پیش عرض كردم در اینجا نقطه ی التقایی میان عرفان و تشیّع وجود دارد یعنی فكرها خیلی به هم نزدیك است. اهل عرفان معتقدند در هر دوره ای باید یك قطب، یك انسان كامل وجود داشته باشد و شیعه می گوید در هر دوره ای یك امام و حجّت وجود دارد كه او انسان كامل است و. . . فعلا نمی خواهیم این بحث را مطرح كنیم چون این مسأله مورد اختلاف ما و سنیها نیست. اختلاف تشیع و تسنن در آن دو مسأله اول است، یكی مسأله ای كه ما اسمش را امامت در بیان احكام دین می گذاریم، و دیگر امامت به معنی زعامت مسلمین.