ما هرگز نباید چنین اشتباهی را مرتكب شویم كه تا مسأله ی امامت در شیعه مطرح شد بگوییم یعنی مسأله ی حكومت، كه در نتیجه مسأله به شكل خیلی ساده ای باشد و این فروعی كه برایش پیدا شده است پیدا شود و بگوییم حالا كه فقط مسأله ی حكومت و اینكه چه كسی حاكم باشد مطرح است، آیا آن كسی كه می خواهد حاكم باشد حتما باید از همه افضل باشد، یا نه، ممكن است كسی كه حاكم می شود افضل نسبی باشد نه افضل واقعی، یعنی از نظر سیاستمداری و اداره ی امور الیق از دیگران باشد و لو اینكه از جنبه های دیگر خیلی پست تر است، مدیر و سیاستمدار خوبی باشد و خائن نباشد؟ آیا معصوم هم باشد یا نه؟ چه لزومی دارد؟ ! نماز شب خوان هم باشد یا نه؟ چه لزومی دارد؟ ! مسائل فقهی را هم بداند یا نه؟ چه لزومی دارد كه بداند؟ ! در این مسائل رجوع می كند به دیگران. یك افضلیّت نسبی كافی است. این، تابع این است كه ما این مسأله را فقط در سطح حكومت، و كوچك گرفتیم. و این، اشتباه بسیار بزرگی است كه احیانا قدما (بعضی از متكلّمین) هم گاهی چنین اشتباهی را مرتكب می شدند. امروز این اشتباه خیلی تكرار می شود، تا می گویند امامت، متوجه مسأله ی حكومت می شوند در حالی كه مسأله ی حكومت از فروع و یكی از شاخه های خیلی كوچك مسأله امامت است و این دو را نباید با یكدیگر مخلوط كرد. پس مسأله ی امامت چیست؟