خیلی اسباب تعجب می شود اگر كسی بشنود در اسلام دسته ای پیدا شدند كه واقعا مسلمان بودند بلكه خود را از دیگران مسلمان تر و مقدس تر می شمردند و خیلی متعبد بودند و خود را صد در صد تابع سنت پیغمبر می دانستند، آن وقت همینها برای به كرسی نشاندن حرفهای خود مبنی بر انكار عدالت الهی، هم در تكوینیّات و هم در تشریعیّات، به استدلال پرداختند، از طرفی نمونه ها- به خیال خود- از بی عدالتی ها در خلقت و آفرینش ذكر كرده اند كه شرم آور است، به بیماریها و دردها مثال زدند، خلقت شیطان را دلیل آوردند، گفتند اگر جریان عالم بر طبق عدالت می بود نمی بایست علی بن أبی طالب كشته شود و بعد جای او را زیاد بن أبیه و حجّاج بن یوسف 4 بگیرند، و امثال این مثالها. این در قسمت تكوینیات و نظام تكوین.

در قسمت تشریعیات و نظام تشریع هم برای اینكه ثابت كنند قوانین اسلام تابع قاعده و قانون و صلاح و فساد و حسن و قبحی نیست، گفتند بنای شرع بر جمع متفرقات و تفرقه مجتمعات است، لهذا اینهمه تناقض در دستورهای دین وجود دارد، در بسیاری موارد دیده می شود شارع اسلام یك جور حكم داده و حال آنكه مثل هم نیستند، و در بسیاری موارد دیده می شود بر عكس، دو چیز كه كمال مشابهت دارند و باید یك جور حكم داشته باشند دو جور حكم دارند. گفتند چرا اسلام بین زن و مرد فرق گذاشته و برای مردان تا چهار زن را تجویز كرده و برای زنان بیش از یك شوهر اجازه نداده؟ چرا درباره ی دزد گفته دست او را كه آلت جرم است ببرند اما برای دروغگو نگفته كه زبانش را كه آلت جرم است ببرند؟ همچنین زناكار و. . .

شرم آور است انسان در تاریخ بخواند عده ای پیدا شدند كه خود را تابع قرآن می دانستند و قرآن اینهمه درباره ی عدل الهی، هم در نظام تكوین و هم در نظام تشریع، سخن گفته و اما این دسته در نفی حكمت و بی عدالتی نظام آفرینش و در بی حكمتی دستورهای اسلام داد سخن داده اند.