مبحث «كلّی» كه ذكر شد مقدمه ای است برای حدود و تعریفات؛ یعنی آنچه وظیفه ی منطق است این است كه بیان كند طرز تعریف كردن یك معنی چگونه است و یا بیان كند كه طرز صحیح اقامه ی برهان برای اثبات یك مطلب به چه صورت است؟ و چنانكه می دانیم قسم اول مربوط می شود به تصورات، یعنی به معلوم كردن یك مجهول تصوری از روی معلومات تصوری، و قسم دوم مربوط می شود به تصدیقات، یعنی معلوم كردن یك مجهول تصدیقی از روی معلومات تصدیقی.

به طور كلی تعریف اشیاء، پاسخگویی به «چیستی» آنهاست؛ یعنی وقتی كه این سؤال برای ما مطرح می شود كه فلان شی ء چیست؟ در مقام تعریف آن برمی آییم.

بدیهی است كه هر سؤالی در مورد یك مجهول است. ما هنگامی از چیستی یك شی ء سؤال می كنیم كه ماهیت و حقیقت آن شی ء و لااقل مرز مفهوم آن شی ء كه كجاست و شامل چه افرادی می شود و شامل چه افرادی نمی شود بر ما مجهول باشد.

این كه حقیقت و ماهیت یك شی ء بر ما مجهول باشد به معنی این است كه ما تصور صحیحی از آن نداریم. پس اگر بپرسیم خط چیست؟ سطح چیست؟ مادّه چیست؟ قوّه چیست؟ حیات چیست؟ حركت چیست؟ همه ی اینها به معنی این است كه ما یك تصور كامل و جامعی از حقیقت این امور نداریم و می خواهیم تصور صحیحی ازآن داشته باشیم، و حدّ كامل یك مفهوم از نظر مرز بر ما مجهول است، یعنی طوری است كه در مورد بعضی افراد تردید می كنیم كه آیا داخل در این مفهوم هست یا نیست، می خواهیم آن طور روشن شود كه به اصطلاح، جامع افراد و مانع اغیار باشد؛ و چنانكه می دانیم در همه ی علوم قبل از هر چیزی نیاز به یك سلسله تعریفات برای موضوعاتی كه در آن علم طرح می گردد پیدا می شود، و البته تعریفات در هر علمی غیر از مسائل آن علم است، یعنی خارج از علم است و استطراداً آورده می شود. كار منطق در بخش تصورات این است كه راه صحیح تعریفات را به ما ارائه دهد.