درست است كه شر امری قیاسی و امكانی است ولی چرا خدا آفرینش جهان را به نحوی نیافریده و نچیده كه قیاس و امكان در كار نباشد؟ و به عبارت دیگر چرا هر موجودی را هم آغوش با خوشبختی و كامروایی خودش نیافرید كه روی بدی و بدبختی و ناكامی را نبیند، چنانكه عدد «4» هرگز روی فردیت و عدد «3» هرگز روی زوجیت نمی بیند؟