معنی این سخن به حسب تحلیل این است كه: چرا خدای ماده و طبیعت، ماده و طبیعت را لا ماده و لا طبیعت قرار نداد؟

زیرا قیاس و امكان نامبرده لازمه ی معنی ماده است، و اگر موجودی امكان داشتن و نداشتن كمال را نداشته باشد مادی نخواهد بود.

اگر این جهان این خاصه را نداشت كه هر یك از اجزاء آن قابل تبدیل به دیگری است و با اجتماع شرایط، منافع وجودی خود را می یابد و بی آن تهی دست و بدبخت می ماند، اساساً جهان ماده نبود.

پس روشن شد كه: هر شر و فساد از آن جهت كه شر و فساد است نسبتی به واجب الوجود ندارد و از آن جهت كه نسبت به واجب الوجود دارد شر و فساد نیست.