شك نیست كه در جهان ماده شر و فساد و بدبختیها و ناكامیهای بسیاری موجود است كه هیچ گونه تردیدی در واقعیت آنها نمی توان داشت، و از سوی دیگر جهان و اجزای جهان در واقعیت و هستی خود مستند به خدای جهان است، خدایی كه همه ی براهین وجودش او را وجودی آراسته با هر كمال و پاك از آلایش هر ناروایی معرفی می كند.

و روشن است كه این دو مطلب (واقعیت شر و فساد و تنزّه واجب) در بادی نظر با هم وفق نمی دهند: یا خدایی باید در كار نباشد یا اگر باشد هستیهای پر از شر و فساد به وی مستند نباید باشد. این مطلب را در صورت اشكال با یكی از دو تقریر می توان در آورد: