معلوم را «الف» و جزء مغزی را «ب» و اثر مادی مفروض را «ك» و صورت علمیه را «ج» فرض می كنیم، فرمول مزبور وقتی می تواند درست بوده باشد كه (ج حك) اثبات شود وگرنه ارزشی نخواهد داشت.

و خلاصه ی این مطلب به لسان فلسفی این است كه موجود ذهنی با موجود خارجی در ماهیت یكی هستند نه در وجود، و آنچه محال است اتحاد دو موجود مستقل در وجود است نه اتحاد دو موجود در مهیت با اختلاف در وجود كه یكی وجود خارجی منشأ آثار بوده باشد و دیگری وجود ذهنی (غیر خارجی) غیر منشأ آثار.