از یك سلسله حقایق مسلّمه كه ذهن ما آنها را در كمال بداهت و روشنی می یابد بگذریم به مسائل دیگری برمی خوریم كه بر ما روشن نیست و باید آنها را از طریق فكری و استدلالی كشف كنیم و همچنانكه وجود یك سلسله حقایق مسلّمه بر ما مسلّم است این مطلب نیز مسلّم است كه بشر گاهی در كوششهای علمی و استدلالی خود خطا می كند و به غلط می افتد. پس باید دید وسیله ای برای تشخیص صحیح از سقیم و حقیقت از خطا هست یا نه، و آن وسیله چیست؟ مقیاس و معیار تشخیص حقیقت از خطا «منطق» نامیده می شود. معروف ترین و شاید قدیمی ترین اسلوبهای منطقی همان است كه ارسطو موفق به جمع و تدوین آنها شده. در تحول جدید اروپا منطق ارسطو مورد اعتراض و انتقاد دانشمندان قرار گرفتهو بعضی از دانشمندان مانند دكارت [1]و هگل [2]مدعی منطق جدیدی هستند. در این سلسله مقالات یك مقاله ی مستقل به این مطلب اختصاص داده شده. در ضمن آن مقاله از اسلوبهای منطقی جدید و بالخصوص از اسلوب منطق دیالكتیك بحث و انتقاد كافی خواهد شد. علیهذا فعلاً از ورود در این مبحث طولانی خودداری می كنیم.

---