انسان اگر به وجود چیزی علم داشته باشد تا علم به بطلان وجود وی نرسانیده علم نخستین را معتبر می دارد و مطالعه ی حالات مختلف حیوانات دیگر وجود این روش را در آنها نیز تأیید می كند.

و اگر وجود چیزی كه كردنی است یا نكردنی، در میان دو چیز مردّد شود، به فعل هر دو طرف یا ترك هر دو طرف مبادرت می ورزد.

و اگر وجود چیزی را نداند، ترتیب آثار وجود وی را به مورد نمی دهد.

و اگر چیزی میان كردنی و نكردنی (خیر و شر) مردد شود توقف خواهد كرد.

(چهار اصل «استصحاب، احتیاط، برائت، توقف» به اصطلاح فن اصول) .

و چون در جاهای دیگر در اطراف این چهار اصل بحثهای وافی شده از دامنه دادن گفتگو در این مقاله درباره ی آنها خودداری می شود.