موجود فوق تمام عبارت است از موجودی که تمام آنچه برای او به امکان عام
ممکن است و هرچه که برای او ممتنع نیست برایش حاصل است و بعلاوه
وجودهای دیگر از وجود او فائضند.
موجود ناقص موجودی بود که فاقد کمال است و در رسیدن به کمال نیاز به علل
بیرونی دارد. موجود تام آن است که در کمال خود نیازمند به علتی از درون یا بیرون
نیست، به این معنا که تمام کمال خود را از ابتدا دارد. نیازمندی اش به این معناست
که نیاز در اصل وجودش و نیاز در کمال وجودش هر دو یکی است.
فوق تمام آن است که نه تنها در وجود و در کمالات وجود به علتی بیرونی یا
درونی نیازمند نیست و از همه بی نیاز است، بلکه علاوه بر آن، کمالات دیگر و همه ی
وجودهای دیگر از وجود او فائضند؛ و این مختص به واجب الوجود است. این است
که می گوییم: واجب الوجود تامٌّ بل فوق التمام.