یکی از صفاتی که ما برای واجب الوجود اثبات می کنیم، و به تعبیر دیگر یکی از
اسمائی که برای واجب الوجود قائلیم «الاوّل» است. در قرآن آمده است که
«هُوَ اَلْأَوَّلُ
وَ اَلْآخِرُ» [1]. شیخ برای اثبات این صفت همان اثبات شده های قبلی را پایه قرار داده و می گوید همین قدر که وجود واجب الوجود را ثابت کردیم و نیز اثبات کردیم که
واجب الوجود واحد است، [به اوّل بودن او هم می رسیم ] زیرا معنای موجود بودن
واجب الوجود و واحد بودن او این است که وجود همه ی ممکنات به او منتهی می شود،
همه ی ممکنات از او صادر شده و او بر همه ی موجودات تقدم دارد. همه ی موجودات از او
ناشی شده اند، پس همه بعد از او قرار می گیرند و او قبل از اشیاء دیگر است. در اینجا
فرق نمی کند که اشیاء دیگر بلاواسطه از او صادر شده باشند یا مع الواسطه؛ یعنی
لازمه ی این که واجب الوجود واحد باشد و مرجع کل اشیاء باشد و وجود همه ی
موجودات به او منتهی بشود این است که او اوّل باشد.