درمورد اینکه امکان یک امر اعتباری است نه یک امر عینی، همه ی حکما وحدت
نظر دارند؛ چرا؟ برای اینکه وقتی امکان را بشکافیم می بینیم که امکان عبارت
می شود از لااقتضائی یا عدم الاقتضاء. وقتی یک موضوع را نسبت به یک محمول
می سنجیم یک وقت هست این موضوع اقتضای وجود این محمول را دارد، یک
وقت هست اقتضای عدم این محمول را دارد و یک وقت هست که هیچ اقتضائی
ندارد، نه اقتضای وجود این محمول را دارد نه اقتضای عدم این محمول را، بلکه
لااقتضاء محض است. درموردی که موضوع اقتضای وجود محمول را دارد و
ایجاب می کند وجود محمول را، می گوییم رابطه ی اینها با یکدیگر ضرورت است.
آنجا که موضوع محمول را از خودش طرد می کند و اقتضا می کند عدم محمول را،
می گوییم رابطه ی ایندو با یکدیگر امتناع است. آنجا که موضوع نسبت به محمول یک
حالت بی تفاوتی و بی طرفی دارد، یعنی نه اقتضای وجود آن را دارد و نه اقتضای
عدمش را، می گوییم رابطه ی ایندو با یکدیگر امکان است. پس وقتی می گوییم:
«انسان ممکن الوجود است» یعنی انسان یک ماهیتی است که در این ماهیت نه
اقتضای وجود است و نه اقتضای عدم. از این «نه اقتضایی» تعبیر به «امکان»
می کنیم.
اکنون اگر یک ماهیتی مثل «انسان» را درنظر بگیریم، وقتی که این انسان- خود
ذات انسان- در مقابل وجود انسان یک امر اعتباری باشد مانعی ندارد که این امری
که از احکام آن است به نام امکان، یعنی این «اقتضاء نداشتن» هم یک امر اعتباری
باشد. چون این مثال برای تمایز امر اعتباری و امر اصیل در مورد ماهیت و وجود
است و یک مثال فلسفی است، بهتر است از غیر فلسفه مثال بزنیم؛ از مثالهایی که
منطقیین می زنند و ساده تر است مثالی بیاوریم.
مثلا می گوییم: این جسم سفید است ولی سفید است بالامکان؛ یعنی این جسم
خودش اقتضای سفید بودن را ندارد، اگر اقتضایی باشد از بیرون است، و خودش
اقتضای سفید نبودن را هم ندارد؛ پس این جسم امکان سفیدی دارد. بنابراین آیا
مجموعه آثار شهید مطهری . ج10، ص: 153
امکان یک امر عینی می شود برای این جسم که کسی بیاید بگوید اینکه شما
می گویید این جسم ممکن الابیضیه است به من نشان بدهید که این امکان این جسم
کجاست؛ من تا این امکان را با چشم نبینم آن را قبول نمی کنم، برویم مثلاً در
لابراتوار این جسم را تجزیه کنیم ببینیم امکان ابیضیت این جسم در کجای این
جسم است؟ ! مسلّم است اگر تا ابد هم در لابراتوار تجزیه کنیم این امکان ابیضیت را
پیدا نمی کنیم.
همان طور که امکان در عالم خارج و در لابراتوار پیدا نمی شود ضرورت هم پیدا
نمی شود. شما در علم ضرورتها را کشف می کنید؛ قواعد و ضوابط علم ضرورتها را
کشف می کند. آنجایی هم که شما ضرورت را کشف می کنید مطلب از همین قرار
است. وقتی می گویید اگر این عنصر را با آن عنصر با این فرمول معین ترکیب کنیم
بالضروره آب پیدا می شود، یعنی پیدا شدن آب با ترکیب این دو گاز یک رابطه ی
ضروری دارد و محال است که این آب پیدا نشود، این ضرورت کجاست؟ می گوییم
خود ضرورت را شما نشان بدهید. در لابراتوار این دو گاز را می بینیم و مثلاً کیفیت
ترکیب و حتی تأثیر و تأثرهای ایندو را هم زیر [دستگاه ] می بینیم، آیا این معنایی را
هم که بعد به صورت یک اصل علمی و فلسفی حکم می کنید و می گویید: «دیگر این
مطلب ضرورت دارد» آیا این معنا را و این ضرورت را هم می بینیم؟ این ضرورت
کجاست؟ آیا خود ضرورت یک امر عینی است یا ضرورت منتزع از امر عینی
است؟ واضح است که ضرورت یک امر عینی نیست، بلکه منتزع از امر عینی است.
البته اینکه می گوییم «امر عینی نیست» باز آن حرفها و مهملاتی که می بافند و
«عینی» را در مقابل «ذهنی» قرار می دهند- که وقتی یک شیئی را گفتیم ذهنی است
پس اصلاً به عالم عین هیچ ارتباطی ندارد، پس وقتی من می گویم: «از ترکیب این
گازها با این فرمول معین بالضروره آب پیدا می شود» این به این معنی است که
ضرورتش در ذهن من است و در عین نیست- برای شما تداعی نشود؛ نه،
ضرورتش درعین است ولی همین ضرورت عینی وجودی غیر از وجود منشأ
انتزاعش ندارد (به همان معنایی که درباب معقولات ثانیه ی فلسفی گفتیم) ؛ یعنی این
شی ء در عالم اعیان متصف به این ضرورت است و حال آنکه خود ضرورت یک
وجود عینی درمقابل محل و موضوع خودش که این جسم است ندارد. این است
مجموعه آثار شهید مطهری . ج10، ص: 154
معنی اینکه می گوییم: موجود است به وجود منشأ انتزاع؛ یعنی همان وجود منشأ
انتزاع کافی است که هم وجود این شمرده شود و هم وجود آن.
پس تنها «امکان» نیست که اینچنین است، بلکه «ضرورت» هم اینچنین است و
از این بالاتر «امتناع» هم اینچنین است.
قسمتی از قضایایی که ما در علوم تشکیل می دهیم قضایای ممتنعه است (که
اینها را کسی حساب نمی کند) . می گوییم اگر فلان چیز چنین شود و فلان چیز چنان
شود محال است که فلان چیز پیدا شود. مثلا اگر این خط را در اینجا به این شکل
رسم کنیم و این خط را هم به این شکل رسم کنیم محال است که این زاویه ای که در
اینجا پیدا می شود از فلان درجه بیشتر باشد. پس ما حکم می کنیم به محال بودن
یک امر و می گوییم این امر محال است در خارج پیدا شود. ظرف محال بودنش هم
خارج است. آن وقت اگر از ما بپرسند این چیزی که محال است آیا وجود دارد و
محال است، یعنی آیا خودش وجود دارد و محال بودنش هم وجود دارد، چه
می گوییم؟ اگر وجود داشته باشد که دیگر محال نیست. اگر این شی ء وجود داشته
باشد که دیگر نمی شود گفت محال است؛ اصلاً حرف من این است که چنین چیزی
محال است وجود پیدا کند. شما می گویید مثلاً دایره ای که نسبت شعاعش به
محیطش یک پنجم باشد محال است؛ یعنی چنین چیزی محال است که شکلی
نسبت شعاع به محیطش یک به پنج باشد و دایره هم باشد. آیا چنین دایره ای اول
خودش وجود دارد و محال بودنش هم وجود دارد، بعد شما حکم می کنید که چنین
چیزی محال است؟ اگر وجود داشته باشد که دیگر محال نیست؛ بلکه این شی ء نه
خودش در خارج عینیت دارد و نه محال بودنش عینیت دارد و درعین حال ما حکم
می کنیم به یک قضیه ی عینی در خارج، که اینها را «قضایای غیربتّیّه» می نامند
[1].
مجموعه آثار شهید مطهری . ج10، ص: 155
[1] . - آیا محال بودن، نفی همه ی شقوق غیر از آن یک موردی که باید باشد نیست؟ یعنی نمی شود گفت محال بودن
یک چیزی است، بلکه ما فقط آن موردی را که هست درنظر می گیریم و همه ی شقوق دیگر را نفی می کنیم.
استاد: می دانم که منظور شما چیست. به این عبارت بفرمایید، بگویید هر قضیه ی ممتنعه
برمی گردد به یک قضیه ی سالبه (که این حرف توسط عده ای گفته شده است) . وقتی من
می گویم این محال است، یعنی ضروری نیست و ممکن هم نیست (یعنی ممکن به امکان
خاص نیست، چون ممکن نبودن به امکان عام همان خود محال بودن است) . اما وقتی
شما می گویید این محال است یعنی ممکن نیست، چون خود «ممکن» یعنی نه ضروری و
نه محال، لذا دور لازم می آید، چون خود «امکان» نفی ضرورت دو طرف یعنی نفی
ضرورت و نفی امتناع است. پس حداکثر مطلبی که می توانید بگویید این است که شما
بگویید: وقتی من می گویم این محال است یعنی ضروری نیست؛ یا می خواهید بالاتر از
این بگویید، بگویید: وجود ندارد.
ولی انسان در قضایای ممتنعه امری بالاتر از «وجود ندارد» می خواهد بگوید. «وجود
ندارد» که مطلب مهمی نیست. خیلی چیزها وجود ندارد. یک انسانی که دو تا سر داشته
باشد در دنیا وجود ندارد ولی آیا محال است که وجود داشته باشد؟ نه. ذهن می گوید
انسانی که دو تا سر داشته باشد تاکنون در عالم وجود پیدا نکرده و وجود ندارد، ولی
نمی گوید محال است. آنجا که می گوید محال است، یک امر زائد بر وجود نداشتن را بیان
می کند؛ یعنی یک حکمی می خواهد روی این ذات بکند و آن عبارت است از ناشدنی بودن؛ ناشدنی بودن نه نیست بودن. فرق است میان نیست بودن و ناشدنی بودن.
صرف اینکه شدنش ضروری نیست به معنی ناشدنی بودنش نیست. یک وقت من
می گویم این، شدنی به معنی اینکه شدنش ضروری باشد- نیست، و یک وقت می گویم:
این ناشدنی است.
پس درباب قضایای ممتنعه ما یک امر بالاتر از نفی قضایا می گوییم، صرف نفی آن
قضایا نیست. همه ی آن نفی ها را اگر جمع کنیم چنین قضیه ی مثبتی به وجود نمی آید. قضیه ی
ممتنعه خودش یک قضیه ی اثباتی است.
- در قضایای ممتنعه منشأ انتزاع امتناع هم که در خارج وجود ندارد.
استاد: چرا، [منشأ انتزاعش وجود دارد] . این خودش یک داستانی است که ما بعد در آنجا
که قضایای بتیه و غیربتیه را می گوییم به آن می رسیم که یک بحث خیلی دقیقی هم
هست، یعنی تحلیل کردن آنها بسیار مشکل است. [بحث قضایای بتیه و غیربتیه در شرح
منظومه در فصلی تحت عنوان «غرر فی الحمل» در فریده ی ششم که مربوط به وحدت و
کثرت است خواهد آمد] .