یكی از آن تقدمها تقدم زمانی است. همان طور كه قوه بر فعلیت تقدم زمانی دارد،
فعلیت هم بر قوه تقدم زمانی دارد، به این معنا كه قوه بر فعلیتی تقدم زمانی دارد و باز
این فعلیت بر قوه ی دیگری تقدم زمانی دارد و آن قوه بر فعلیت دیگر و آن فعلیتْ بر
قوه ی دیگر. پس تقدم زمانی یك طرفه نیست، دو طرفه است. مثلاً الف قوه ی ب شدن
دارد، پس قوه ی ب شدن تقدم دارد بر فعلیت ب شدن؛ ولی همین قدر كه شی ء ب شد،
به واسطه ی ب شدن استعداد ج شدن در آن پیدا می شود، یعنی بعد از این فعلیت یك
قوه ی جدید پیدا می شود. پس فعلیت ب بر قوه ی ج شدن تقدم دارد و باز این قوه بر
فعلیت ج تقدم دارد.