2. نظر اضافه. مطابق این نظر حقیقت علم عبارت است از نوعی اضافه بین شخص ادراك كننده و شئ ادراك شده، نظیر اضافه و نسبتی كه بین دو نفر كه در مقابل هم نشسته اند پدید می آید.

قدمای متكلمین طرفدار این نظریه بوده اند و آن را «تعلّق» می نامیده اند. مطابق نقل خواجه در تلخیص المحصّل [1]اولین كسی كه این نظر را ابراز داشت ابو الحسن بصری اشعری معروف است. طرفداران این نظر دو دسته اند؛ برخی قائل به وجود صورتی از مدرك در نفس هستند ولی به دلائلی كه متعرض شده اند علم خود آن صورت نیست بلكه علم اضافه ای است بین شخص و آن صورت؛ اما برخی دیگر منكر وجود صورت شده و علم را بیش از اضافه ای بین شخص ادراك كننده و شئ ادراك شده ندانسته اند.

---