ایرادی كه [گفتیم ] راسل گرفته است، این ایراد است: تازه وقتی موشكافی می كنیم می بینیم اتفاقا تو در میان شناختهای خودمعیار [كه آن را قبول نداری ] چیزی را به عنوان شناخت خودمعیار قبول كرده ای كه شناخت خودمعیار هم نیست. خیال كرده ای اگر فرضیه ای را مورد آزمایش عملی قرار دادیم و نتیجه ی مثبت داد [دلیل صحّت آن است ] . به قول راسل این وقتی درست است كه احتمال وجود فرضیه یدیگری را در كنار این فرضیه ندهیم، ولی اگر این احتمال وجود دارد كه یك یا چند فرضیه ی دیگر هم اینجا موجود است، از كجا می توان فهمید كه نتیجه ی درستی كه به دست آمده ناشی از این فرضیه است؟ شاید یك فرضیه ی دیگر هم در اینجا وجود داشته باشد [كه همین نتیجه را می دهد؛ و می دانیم كه فقط یكی از این دو فرضیه می تواند حقیقی و صحیح باشد] .