در فصل 26 كه آخرین فصل هست، بحث تكامل اجتماعی را مطرح می كند. ادعا می كند كه یك عده اساساً منكر تكامل اجتماعی هستند و بعضیشان قائل به دور اجتماعی و بعضی هم قائل به تنزل اجتماعی هستند. آنها كه قائل به دور اجتماعی هستند مدعی هستند كه جامعه از یك مرحله به مرحله ی بالاتر و از آن به بالاتر می رسد ولی در نهایت امر برمی گردد سر جای اولش و باز از نو شروع می كند، و شواهدی هم از تاریخ برای نظر خودشان ذكر می كنند. این نظریه را به ابن خلدون نسبت می دهند و توین بی مورخ و جامعه شناس معروف دنیای معاصر هم- كه خیلی مرید ابن خلدون است و به نظریات او احترام می گزارد- تابع همین نظریه است. قبلاً گفته ایم كه آقایطباطبائی هم از آیات قرآن چنین استنباط می كنند كه جامعه دارای یك حیات واقعی است و به همین دلیل تولد و رشد و مرگ دارد و هر واحد اجتماعی و هر امتی در نهایت امر محكوم به نیستی و نابودی است. تاریخ عالم هم همین مطلب را حكایت می كند. كدام تمدن از تمدنهای عالم باقی مانده است؟ تمام تمدنهایی كه ظهور كرده اند یك روزی هم افول كرده اند. راجع به خود اسلام تعبیر جالبی از حضرت رسول (ص) وارد شده است كه فرموده اند: «كالشّمس تطلع علی قوم و تغرب عن قوم» یعنی خود اسلام كه عامل ترقی است ضرورت ندارد كه همیشه در یك جامعه ای ثابت بماند، بر قومی طلوع می كند، بعد قوم دیگری آن را می گیرند و قوم اول رها می كنند، شمس باقی می ماند اما آن مردمی كه این شمس بر آنها طلوع می كند همیشه یكی نیستند.

آنهایی كه قائل به تنزل هستند می گویند اساساً كون در تنزل است، یعنی جامعه ی بشر در تنزل است؛ و اینها معمولاً دیندارها را پیرو چنین نظری می دانند و آنها را بدبین به اوضاع عالم و جامعه ی انسانی می دانند و مدعی هستند كه آنها گذشته را از آینده كاملتر می دانند و از یك كشیشی نقل می كند كه پیرو چنین نظریه ای بوده است.