ابتدا به صورت كمّی تغییر می كند، یعنی به تدریج رو به ازدیاد می رود. البته می گوید سرمایه كه از زمین نمی جوشد، از آسمان هم نمی جوشد، حاصل دسترنج كارگر است كه ارزش اضافی كارِ اوست. به عقیده ی او صد در صد از راه دزدی، سرمایه داری تدریجاً ازدیاد كمّی پیدا می كند یعنی فزونتر می شود. پی درپی سرمایه بیشتر می شود و پی درپی استثمار كارگر هم رو به فزونی می گذارد.

تا مدتی این تغییر، كمّی است، مثل آبی كه درجه حرارت آن بالا می رود. از یك طرف مقدار سرمایه بالا می رود، از طرف دیگر استثمار كارگر و نارضایی كارگر بالا می رود؛ یك درجه بالا می رود، دو درجه، سه درجه، . . . آن از آن طرف قوس صعودی طی می كند، این از این طرف قوس صعودی طی می كند. ولی این نمی تواند تا بی نهایت پیش برود. به یك مرحله كه می رسد، می شود مرحله ی انفجار. مرحله ی انفجار مرحله ی انقلاب است. می رسد به آنجا كه اوّلاًخود سرمایه داری از نظر اقتصادی دیگر قابل توجیه و قابل بقا نیست یعنی نمی تواند باقی بماند، یعنی خودش برای خودش صرف نمی كند. به یك حدی می رسد كه خودش ایجاد بحران می كند، سرمایه داری در درون خودش دچار بحرانها می شود. مثال به بعضی از بحرانهای تاریخی می زند. بعضی بحرانها را هم پیش بینی می كند، كه آنها واقع نشده. از طرف كارگر هم منجر به انقلاب می شود. مثل آبی كه یكمرتبه تبدیل به بخار می شود، از یك طرف نظام سرمایه داری دچار بحران می شود و از طرف دیگر كارگر هم انقلاب می كند، دگرگون می شود. یك وقت می بینید سرمایه داری تغییر ماهیت داد، نظام اقتصادی جدیدی می آید كه نظام سوسیالیستی است.