ایام از نظری به حضرت زهرا (سلام اللّه علیها) تعلق دارد. نكته ای را چون دیشب یكی از جوانان سؤال كرد می خواهم برایتان عرض كنم، شاید خوب باشد. البته من هیچ وقت اصرار ندارم كه در هر سخنرانی لزوماً ذكر مصیبت كنم. اگر سخن رسید به جایی كه ببینم ذكر مصیبت كردن، به خودم تحمیل كردن است و باید از جایی به جای دیگر بروم، نمی گویم. ولی اكثر، خصوصاً در ایام مصیبت، ولو به طور اشاره هم شده است ذكر مصیبت می كنم. جوانی از من پرسید كه آیا این كار ضرورتی یا حسنی دارد یا نه؟ اگر بناست مكتب امام حسین علیه السلام احیا بشود، آیا ذكر مصیبت امام حسین هم ضرورتی دارد؟ گفتم بله، دستوری است كه ائمه ی اطهار به ما داده اند و این دستور فلسفه ای دارد و آن اینكه هر مكتبی اگر چاشنیی از عاطفه نداشته باشد و صرفاً مكتب و فلسفه و فكر باشد، آنقدرها در روحها نفوذ ندارد و شانس بقا ندارد، ولی اگر یك مكتب چاشنیی از عاطفه داشته باشد، این عاطفه به آن حرارت می دهد. معنا و فلسفه ی یك مكتب، آن مكتب را روشن می كند، به آن مكتب منطق می دهد، آن مكتب را منطقی می كند. بدون شك مكتب امام حسین منطق و فلسفه دارد، درس است و باید آموخت اما اگر ما دائماً این مكتب را صرفاً به صورت یك مكتب فكری بازگو كنیم حرارت و جوشش گرفته می شود و اساساً كهنه می گردد.

این، بسیار نظر بزرگ و عمیقانه ای بوده است، یك دوراندیشی فوق العاده عجیب و معصومانه ای بوده است كه گفته اند برای همیشه این چاشنی را از دست ندهید؛ چاشنی عاطفه، ذكر مصیبت حسین بن علی علیه السلام یا امیرالمؤمنین یا امام حسن یا ائمه ی دیگر و یا حضرت زهرا (سلام اللّه علیها) . این چاشنی عاطفه را ما حفظ و نگهداری كنیم. چون این ایام فاصله ی زمان وفات رسول اكرم و وفات حضرت زهرا هست قهراً تعلق بیشتری به وجود مقدس ایشان دارد. دو سه كلمه ای ذكر مصیبت می كنم.

نوشته اند: «ما زالَتْ بَعْدَ اَبیها مُعَصَّبَةَ الرَّأْسِ، ناحِلَةَ الْجِسْمِ، باكِیَةَ الْعَیْنِ، مُنْهَدَّةَ الرُّكْنِ» . زهرا را بعد از پدر ندیدند كه هیچ وقت عصابه ای را كه به سر بسته بود از سر باز كند. روز به روز زهرا لاغرتر و ناتوانتر می شد. بعد از پدر همیشه زهرا را با چشمی گریان دیدند. «مُنْهَدَّةَ الرُّكْنِ» این جمله معنی عجیبی دارد. «ركن» یعنی پایه، مثل یك ساختمان كه پایه هایی دارد و روی آن پایه ها ایستاده است. از نظر جسمانی، پا و ستون فقرات ركن انسان است، یعنی انسان كه می ایستد روی این بنای استخوانی می ایستد. گاهی از نظر جسمی، این ركن خراب می شود، مثل كسی كه فرض كنید پاهایش را بریده باشند یا ستون فقراتش درهم شكسته باشد. ولی گاهی انسان از نظر روحی آنچنان درهم كوبیده می شود كه گویی آن پایه های روحی كه روی آن ایستاده است خراب شده است. زهرا را بعد از پدر اینچنین توصیف كرده اند. زهرا و پیغمبر عاشقانه یكدیگر را دوست می دارند. به فرزندانش امام حسن و امام حسین كه نگاه می كند، بی اختیار می گرید، می گوید: فرزندان من! كجا رفت آن پدر مهربان شما كه شما را به دوش می گرفت، شما را به دامن می گذاشت و دست نوازش به سر شما می كشید؟ .

ولا حول و لا قوّة الاّ باللّه العلی العظیم و صلّی اللّه علی محمّد و آله الطّاهرین.