نویسنده ی عربی هست به نام علیّ الوَردی كه اصلاً عراقی است، استاد دانشگاه بوده و در حدود بیست سال پیش كتابهایی از او منتشر شد كه بعضی از آنها به فارسی هم ترجمه شد. او شیعه است ولی در عین حال تمایلات ماركسیستی دارد.

در كتاب خودش، هم تمایل مذهبی شیعی دارد و هم تمایل ماركسیستی، و چون در عین حال كمی تمایل مذهبی دارد مانعی نیست كه در بعضی از موارد بر ضد ماركسیسم حرف بزند. می گوید: انصاف این است كه علی علیه السلام در زندگی خود این اصل ماركس را نقض كرد كه یك انسان نمی تواند در كاخ و در كوخ یك جور فكر كند، خواه ناخواه فكرش عوض می شود و آن عقربه ی فكرش در جهت وضع اجتماعی اش تغییر می كند. تاریخ علی علیه السلام نشان داد كه مطلب از این قبیل نیست، به جهت اینكه ما علی را در دو وضع طبقاتی اجتماعی مختلف می بینیم، در آن حد نزدیك به صفر و در آن نقطه ی اوج كه از آن بالاتر نیست. یعنی یك روز ما علی را می بینیم به صورت یك كارگر، به صورت یك سرباز ساده ی فقیر، به صورت یك كسی كه صبح از خانه ی خودش حركت می كند و می رود برای مثلاً قنات جاری كردن، درخت كشت كردن، زراعت كردن و احیاناً مزدوری كردن، زحمت كشیدن و مزد گرفتن به صورت یك كارگر. علی را ما در قیافه ی یك كارگر می بینیم، می بینیم یك جور فكر می كند. همین علی بعدها كه اسلام توسعه پیدا می كند [و اموال زیادی در اختیار مسلمین قرار می گیرد، و حتی در زمان خلافت همان طور فكر می كند] . البته وقتی اسلام توسعه پیدا كرد، دنیای اسلام ثروتمند شد و غنایم به سوی آن سرازیر شد. این را ما هم قبول داریم كه آنگاه كه سیل ثروت به دنیای اسلام ریخت، ایمان صدها نفر از مسلمین را هم با خودش برد. ما اصل تأثیر را درباره ی بسیاری از افراد انكار نمی كنیم، ولی گفتیم این را به صورت اصل كلی قبول نمی كنیم. زبیر یك مسلمان با ایمان بود. زبیر را چه فاسد كرد؟ ثروت هنگفت و غنایم بی حساب كه به دامنش ریخت و شد صاحب هزار اسب، هزار غلام و چندین خانه: یك خانه در مصر، یك خانه در كوفه و یك خانه در مدینه. طلحه را چه فاسد كرد؟ همینها. ولی اگر این اصل كلی صحیح می بود باید تمام اصحاب پیغمبر- العیاذ باللّه- در یك مسیر قرار بگیرند و همین قدر كه پول و مقام آمد، این سیل پول و مقام همه را یك جور حركت بدهد. ولی ما می بینیم در این میان استوانه هایی هستند كه این سیلهایعظیم كه حركت كرد و آمد، نتوانست آنها را تكان بدهد.