خلافت ابوبكر و عمر را صحیح می دانستند به این خیال كه آن دو نفر از روی
انتخاب صحیحی به خلافت رسیده اند و از مسیر مصالح نیز تغییر نكرده و خلافی را
مرتكب نشده اند. انتخاب عثمان و علی را نیز صحیح می دانستند، منتها می گفتند:
عثمان از اواخر سال ششم خلافتش تغییر مسیر داده و مصالح مسلمین را نادیده
گرفته است و لذا از خلافت معزول بوده و چون ادامه داده است كافر گشته و
واجب القتل بوده است، و علی چون مسأله ی تحكیم را پذیرفته و سپس توبه نكرده
است او نیز كافر گشته و واجب القتل بوده است. و لذا از خلافت عثمان از سال هفتم
و از خلافت علی بعد از تحكیم، تبرّی می جستند
[1]
از سایر خلفا نیز بیزاری می جستند و همیشه با آنان در پیكار بودند.
[1] الملل و النّحل شهرستانی.