در خطبه ی 234 پس از اشاره به پاره ای از اخلاق رذیله از قبیل سركشی، ظلم، كبر، می فرماید:

وَ عَنْ ذلِكَ ماحَرَسَ اللّهُ عِبادَهُ الْمُؤْمِنینَ بِالصَّلَواتِ وَ الزَّكَواتِ وَ مُجاهَدَةِ الصِّیامِ فِی الاَْیّامِ الْمَفْروضاتِ تَسْكیناً لِاَطْرافِهِمْ وَ تَخْشیعاً لِاَبْصارِهِمْ وَ تَذْلیلاً لِنُفوسِهِمْ وَ تَخْفیضاً لِقُلوبِهِمْ وَ اِذْهاباً لِلْخُیَلاءِ عَنْهُمْ.

چون بشر در معرض این آفات اخلاقی و بیماریهای روانی است، خداوند به وسیله ی نمازها و زكاتها و روزه ها بندگان مؤمن خود را از این آفات حراست و نگهبانی كرد. این عبادات دستها و پاها را از گناه بازمی دارند، چشمها را از خیرگی بازداشته به آنها خشوع می بخشند، نفوس را رام می گردانند، دلها را متواضع می نمایند و باد دماغ را زایل می سازند.