اَللّهُمَّ اِنَّكَ انَسُ الاْنِسینَ لِاَوْلِیاءِ كَ وَ اَحْضَرُهُمْ بِالْكِفایَةِ لِلْمُتَوَكِّلیِنَ عَلَیْكَ، تُشاهِدُهُمْ فی سَرائِرِهِمْ وَ تَطَّلِعُ عَلَیْهِمْ فی ضَمائِرِهِمْ وَ تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصائِرِهِمْ، فَاَسْرارُهُمْ لَكَ مَكْشوفَةٌ وَ قُلوبُهُمْ اِلَیْكَ مَلْهوفَةٌ، اِنْ اَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ انَسَهُمْ ذِكْرُكَ وَ اِنْ صُبَّتْ عَلَیْهِمُ الْمَصائِبُ لَجَأوا اِلَی الاِْسْتِجارَةِ بِكَ [1]. .

پروردگارا، تو از هر انیسی برای دوستانت انیس تری و از همه ی آنها برای كسانی كه به تو اعتماد كنند برای كارگزاری آماده تری. آنان را در باطن دلشان مشاهده می كنی و در اعماق ضمیرشان بر حال آنان آگاهی و میزان بصیرت و معرفتشان را می دانی. رازهای آنان نزد تو آشكار است و دلهای آنها در فراق تو بیتاب است. اگر تنهایی سبب وحشت آنان گردد، یاد تو مونسشان است و اگر سختیها بر آنان فرو ریزد به تو پناه می برند.

وَاِنَّ لِلذِّكْرِ لاهْلاً اَخَذوهُ مِنَ الدُّنْیا بَدَلاً [2].

همانا یاد خدا افراد شایسته ای دارد كه آن را به جای همه ی نعمتهای دنیا انتخاب كرده اند.

در خطبه ی 150 اشاره ای به مهدی موعود (عجّل اللّه فرجه الشریف) دارد و در آخر سخن، گروهی را در آخرالزمان یاد می كند كه شجاعت و حكمت و عبادت توأماً در آنان گرد آمده است. می فرماید:

ثُمَّ لَیُشْحَذَنَّ فیها قَوْمٌ شَحْذَ الْقَیْنِ النَّصْلَ، تُجْلی بِالتَّنْزیلِ اَبْصارُهُمْ وَیُرْمی بِالتَّفْسیرِ فی مَسامِعِهِمْ وَ یُغْبَقونَ كَأْسَ الْحِكْمَةِ بَعْدَ الصَّبوحِ.

سپس گروهی صیقل داده می شوند و مانند پیكان در دست آهنگر تیز و برّان می گردند، به وسیله ی قرآن پرده از دیده هایشان برداشته می شود و تفسیر و توضیح معانی قرآن در گوشهای آنان القا می گردد، جامهای پیاپی حكمت و معرفت را هر صبح و شام می نوشند و سرخوش باده ی معرفت می گردند.

---