امیرالمؤمنین در كلمات خود نكته ای را یاد می كند كه آن را «سكر نعمت» یعنی مستی ناشی از رفاه می نامد كه به دنبال خود «بلای انتقام» را می آورد.

در خطبه ی 151 می فرماید:

ثُمَّ اِنَّكُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ اَغْراضُ بَلایا قَدِ اقْتَرَبَتْ، فَاتَّقوا سَكَراتِ النِّعْمَةِ وَاحْذَروا بَوائِقَ النِّقْمَةِ.

شما مردم عرب هدف مصائبی هستید كه نزدیك است. همانا از «مستیهای نعمت» بترسید و از بلای انتقام بهراسید.

آنگاه علی علیه السلام شرح مفصلی در باره ی عواقب متسلسل و متداوم این ناهنجاریها ذكر می كند. در خطبه ی 185 آینده ی وخیمی را برای مسلمین پیشگویی می كند، می فرماید:

ذاكَ حَیْثُ تَسْكُرونَ مِنْ غَیْرِ شَرابٍ بَلْ مِنَ النِّعْمَةِ وَ النَّعیمِ.

آن در هنگامی است كه شما مست می گردید، اما نه از باده بلكه از نعمت و رفاه.

آری، سرازیر شدن نعمتهای بی حساب به سوی جهان اسلام و تقسیم غیرعادلانه ی ثروت و تبعیضهای ناروا، جامعه ی اسلامی را دچار بیماری مزمن «دنیا زدگی» و «رفاه زدگی» كرد.

علی علیه السلام با این جریان كه خطر عظیمی برای جهان اسلام بود و دنباله اش كشیده شد، مبارزه می كرد و كسانی را كه موجب پیدایش این درد مزمن شدند انتقاد می كرد. خودش در زندگی شخصی و فردی، درست در جهت ضد آن زندگیها عملمی كرد؛ هنگامی هم كه به خلافت رسید، در صدر برنامه اش مبارزه با همین وضع بود.