هر مكتب زبان مخصوص به خود دارد؛ برای درك مفاهیم و مسائل آن مكتب باید با زبان مخصوص آن مكتب آشنا شد.

از طرف دیگر، برای فهم زبان خاص آن مكتب باید در درجه ی اول بینش كلی آن را در باره ی هستی و جهان و حیات و انسان و به اصطلاح جهان بینی آن را به دست آورد.

اسلام جهان بینی روشنی در باره ی هستی و آفرینش دارد؛ با دید ویژه ای به حیات و زندگی انسان می نگرد.

از جمله اصول جهان بینی اسلامی این است كه هیچ گونه ثنویتی در هستی نیست.

آفرینش از نظر بینش توحیدی اسلام به دو بخش «باید» و «نباید» تقسیم نمی شود؛ یعنی چنین نیست كه برخی موجودات خیر و زیبا هستند و می بایست آفریده شوند ولی برخی دیگر شر و نازیبا هستند و نمی بایست آفریده شوند و آفریده شدند.

در جهان بینی اسلامی اینچنین منطقی كفر و منافی با اصل توحید است. از نظراسلام همه چیز بر اساس خیر و حكمت و حسن و غایت آفریده شده است:

«اَلَّذِی أَحْسَنَ كُلَّ شَیْ ءٍ خَلَقَهُ. » [1].

«ما تَری فِی خَلْقِ اَلرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُتٍ. » [2].

علیهذا منطق اسلام در مورد ذمّ دنیا هرگز متوجه جهان آفرینش نیست.

جهان بینی اسلامی كه بر توحید خالص بنا شده است، بر روی توحید در فاعلیت تكیه ی فراوان كرده است؛ شریكی در مُلك خدا قائل نیست. اینچنین جهان بینی نمی تواند بدبینانه باشد. اندیشه ی چرخ كجمدار و فلك كج رفتار یك اندیشه ی اسلامی نیست. پس ذمّ دنیا متوجه چیست؟

---