عامل سوم- كه این را هم مثل دو عامل دیگر، تاریخ بیان می كند- عامل امر به معروف و نهی از منكر بود كه از روز اولی كه امام حسین از مدینه حركت كرد، با این شعار حركت كرد. از این نظر، مسأله این نبود كه چون از من بیعت می خواهند و مننمی پذیرم، قیام می كنم، بلكه این بود كه اگر بیعت هم نخواهند، من به حكم وظیفه ی امر به معروف و نهی از منكر باید قیام كنم؛ و نیز مسأله این نبود كه چون مردم كوفه از من دعوت كرده اند قیام می كنم (هنوز حدود دو ماه مانده بود كه مردم كوفه دعوت كنند؛ روزهای اول بود و به دعوت مردم كوفه مربوط نیست) ، بلكه مسأله این بود كه دنیای اسلام را منكرات فراگرفته است؛ من به حكم وظیفه ی دینی، به حكم مسئولیت شرعی و الهی خود قیام می كنم.

در عامل اول، امام حسین مدافع است. به او می گویند: بیعت كن، می گوید: نمی كنم؛ از خودش دفاع می كند. در عامل دوم، امام حسین متعاون است. او را به همكاری دعوت كرده اند، جواب مثبت داده است. در عامل سوم، امام حسین مهاجم است. در اینجا او به حكومت وقت هجوم كرده است. به حسب این عامل، امام حسین یك مرد انقلابی است، یك ثائر است، می خواهد انقلاب كند.