پس اگر از ما بپرسند شما در روز عاشورا كه دائماً حسین حسین می كنید و به سر خودتان می زنید، چه می خواهید بگویید؟ باید بگوییم: ما می خواهیم حرف آقایمان را بگوییم، ما هر سال می خواهیم تجدید حیات كنیم(یا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا اِسْتَجِیبُوا لِلّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما یُحْیِیكُمْ) . باید بگوییم عاشورا روز تجدید حیات ماست. در این روز می خواهیم در كوثر حسینی شستشو كنیم، تجدید حیات كنیم، روح خودمان را شستشو بدهیم، خودمان را زنده كنیم، از نو مبادی و مبانی اسلام را بیاموزیم، روح اسلام را از نو به خودمان تزریق كنیم. ما نمی خواهیم حس امر به معروف و نهی از منكر، احساس شهادت، احساس جهاد، احساس فداكاری در راه حق، در ما فراموش بشود؛ نمی خواهیم روح فداكاری در راه حق در ما بمیرد.

این فلسفه ی عاشوراست، نه گناه كردن و بعد به نام حسین بن علی بخشیده شدن! گناه كنیم، بعد در مجلسی شركت كنیم و بگوییم خوب دیگر گناهانمان بخشیده شد. گناه آن وقت بخشیده می شود كه روح ما پیوندی با روح حسین بن علی بخورد؛ اگر پیوند بخورد، گناهان ما قطعاً بخشیده می شود ولی علامت بخشیده شدنش این است كه دومرتبه دیگر دنبال آن گناه نمی رویم. اما اینكه از مجلس حسین بن علی بیرون برویم و دومرتبه دنبال آن گناهان برویم، نشانه ی این است كه روح ما با روح حسین بنعلی پیوند نخورده است.

شعارهای أبا عبد اللّه شعار احیای اسلام است، این است كه چرا بیت المال مسلمین را یك عده به خودشان اختصاص داده اند؟ چرا حلال خدا را حرام، و حرام خدا را حلال می كنند؟ چرا مردم را دو دسته كرده اند: مردمی كه فقیر فقیر و دردمندند، و مردمی كه از پرخوری نمی توانند از جایشان بلند شوند؟ .

در بین راه در حضور هزار نفر لشكریان حرّ آن خطبه ی معروف را خواند كه طیّ آن، حدیث پیغمبر را روایت كرد، گفت: پیغمبر چنین فرموده است كه اگر زمانی پیش بیاید كه اوضاع چنین بشود، بیت المال چنان بشود، حلال خدا حرام و حرام خدا حلال بشود، اگر مسلمانِ آگاهی اینها را بداند و سكوت كند، حق است بر خدا كه چنین مسلمانی را به همانجا ببرد كه آن ستمكاران را می برد. بنابراین من احساس وظیفه می كنم، «اَلا وَ اِنّی اَحَقُّ مِنْ غَیْرٍ» در چنین شرایطی من از همه سزاوارترم.

پس این است مكتب عاشورا و محتوای شعارهای عاشورا. شعارهای ما در مجالس، در تكیه ها و در دسته ها باید مُحیی باشد نه مخدّر، باید كننده باشد نه بی حس كننده. اگر بی حس كننده باشد، نه تنها اجر و پاداشی نخواهیم داشت بلكه ما را از حسین علیه السلام دور می كند. این اشك برای حسین ریختن خیلی اجر دارد اما به شرط اینكه حسین آنچنان كه هست در دل ما وارد بشود. «اِنَّ لِلْحُسَیْنِ مَحَبَّةً مَكْنونَةً فی قُلوبِ الْمُؤْمِنینَ» [1]اگر در دلی ایمان باشد نمی تواند حسین را دوست نداشته باشد، چون حسین مجسمه ای است از ایمان.

شعارهایی كه اصحاب أبا عبد اللّه می دادند، شعارهای عجیبی است. حادثه ی كربلا طوری وقوع پیدا كرده كه انسان فكر می كند اصلاً این صحنه را عمداً آنچنان ساخته اند كه همیشه فراموش نشدنی باشد. عجیب هم هست! أبا عبد اللّه گاهی شعار معرفی خودش را می داد:

شعارهای ایشان با آهنگهای مختلف است. وقتی كه در میدان جنگ تنها می ایستاد، شعارهای بلند می داد، شعاری را می خواند كه با وزن طولانی بود:

اما وقتی كه حمله می كرد، شعارهای حمله ای می داد مثل: «اَلْمَوْتُ اَوْلی مِنْ رُكوبِ الْعارِ» یا همان شعری كه قبلاً خواندم.

---