درجه ی دومی كه علما و دانشمندان برای نهی از منكر ذكر كرده اند مرحله ی زبان است، مرحله ی پند و نصیحت و ارشاد است. یعنی بسا هست آن بیماری كه دچار منكری هست و عمل زشتی را مرتكب می شود، به خاطر جهالت و نادانی اوست، تحت تأثیر یك سلسله تبلیغات قرار گرفته است، احتیاج به مربی دارد، احتیاج به هادی و راهنما و معلم دارد، احتیاج به روشن كننده دارد، احتیاج به فردی دارد كه با او تماس بگیرد، با كمال مهربانی با او صحبت كند، موضوع را با او در میان بگذارد، معایب و مفاسد را برای او تشریح كند تا آگاه شود و بازگردد. این مرحله نیز یك درجه از «نهی از منكر» است، به این معنی كه در مواردی كه كسی با ما تماس دارد و به یك عمل منكر و زشتی ابتلا دارد و ما می توانیم با منطقی روشنگر او را به ترك آن عمل قانع كنیم، بر ما واجب است كه با چنین منطقی با آن شخص تماس بگیریم.