عرض كردم كه امر به معروف و نهی از منكر مقام و ارزش نهضت حسینی را خیلی بالا برده است، به علاوه ی یك خصوصیت و بلكه خصوصیات دیگر. خصوصیتی كه عرض می كنم، به طور كلی نهضتهای پیامبران و اولیاء اللّه و مؤمنین را از نهضتهایی كه سایر رهبران یا غیر رهبران بشر می كنند ممتاز می كند و امتیاز می بخشد. یعنی چه؟ عمل بشر، پیكری دارد و روحی. یك كار را ممكن است من و شما هر دو مثل هم انجام بدهیم، اما از چه نظر مثل هم؟ از نظر اینكه پیكر كار من و پیكر كار شما یك جور است.

فرض كنید ما هر دو نفرمان نماز می خوانیم، هر دو نفرمان در فلان راه خیر پول می دهیم، من صد تومان می دهم شما هم صد تومان، من چهار ركعت نماز می خوانم شما هم چهار ركعت. اینها كه با هم فرق ندارد. اما ممكن است شما از یك خلوص نیت و خضوع و خشوعی، از یك اخلاص و محبتی، از یك عشقی، از یك هیجان روحی بهره مند باشید كه من نباشم. این امر، ارزش كار شما را هزاران برابر ارزش كار من می كند.

خیلیها در راه خدا جهاد كردند امّا چرا «ضَرْبَةُ عَلیٍّ یَوْمَ الْخَنْدَقِ اَفْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَیْنِ» [1]؟ یك ضربت علی آن مقدار ارزش پیدا می كند، چرا؟ برای اینكه علی به آن جایی رسیده كه به قول اهل عرفان فانی فی اللّه است، یعنی در وجود او از انانیّت و خودی چیزی باقی نیست. وقتی كه دشمن در آن حال آب دهان به صورتش می اندازد، از بریدن سر دشمن امتناع می كند، مبادا خشمی پیدا كرده باشد كه تأثیری در عمل او بگذارد، در روح عملش دخالتی بكند. می خواهد خودش در اینجا وجود نداشته باشد، در روح او فقط خدا وجود داشته باشد. این جهت را شما فقط در مكتب اولیاء و انبیاء می بینید، در غیر مكتب انبیاء چنین چیزی را نمی توانید ببینید.

---