اما از یك زاویه ی دیگر كه نگاه می كنیم (از دیدی كه دعبل و كمیت اسدی و امثال اینها نگریسته اند) ، مرد پرخاشگری را می بینیم كه در مقابل دستگاه جبّار قیام كرده است و به هیچ نحو نمی شود او را تسلیم كرد. گویی از دهانش آتش می بارد، همواره دم از عزت و شرافت و آزادی می زند: «لا وَ اللّهِ لا اُعْطیكُمْ بِیَدی اِعْطاءَ الذَّلیلِ وَ لا اَفِرُّ فِرارَ الْعَبیدِ» [1]من هرگز دست ذلت به شما نمی دهم و مانند بردگان فرار نمی كنم، محال است. «هَیْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ» [2]، «اَلْمَوْتُ اَوْلی مِنْ رُكوبِ الْعارِ» [3] «لا اَرَی الْمَوْتَ اِلاّ سَعادَةً وَ الْحَیوةَ مَعَ الظّالِمینَ اِلاّ بَرَماً» [4]. هر كدام را در یك جا گفته است. اینها را كه انسان نگاه می كند می بیند حماسه است و شجاعت و به تعبیر اعراب «اِبا» یعنی عصیان و امتناع و زیر بار نرفتن. عرب آن مردمی را كه حاضر نیستند زیر بار ظلم و زور بروند «اِبات» می گوید، یعنی مردمی كه به هیچ وجه زیر بار زور نمی روند. ابن ابی الحدید یك عالم سنّی است، می گوید: حسین بن علی علیه السلام سیّد ابات است؛ سالار كسانی كه زیر بار زور نرفتند حسین بن علی است. از این دید كه نگاه می كنیم، همه اش حماسه و پرخاشگری و اعتراض و انتقاد می بینیم.

---