بحثی كه باقی ماند دو چیز بود؛ یكی شرایط پیام رسان كه در بحث كلی ای كه راجع به تبلیغ می كردیم آن را یكی از شرایط چهارگانه ی موفقیت یك پیام شمردیم. گفتیم كه یك پیام برای اینكه موفق باشد چند شرط لازم دارد. اولین شرط، قدرت محتوا و به تعبیر قرآن حقانیت آن پیام است. دوم، به كاربستن متد و روش و اسلوب صحیح پیام رسانی است. سوم، استفاده كردن از وسایل و امكانات طبیعی و صنعتی (هر دو) ولی به صورت مشروع و با پرهیز از افراط و تفریط. افراط به معنی استفاده كردن از وسایل نامشروع كه قهراً نتیجه ی معكوس می دهد، و تفریط به معنی جمود ورزیدن [در استفاده از وسایل مشروع ] كه آن هم باعث ضعف نیروی تبلیغی می شود. چهارم كه باقی ماند، لیاقت و شخصیت شخص پیام رسان است. همچنین در مسأله ی «عنصر تبلیغ در نهضت حسینی» كه توأم بود با بحث تبلیغ، قسمتهایی از تأثیر تبلیغی اهل بیت علیهم السلام در مدت اسارتشان از كربلا تا كوفه و از كوفه تا شام و در كوفه و شام و بعد در دوره ی به اصطلاح آزادی شان- كه شكل اسیر نداشتند و از شام به مدینه فرستاده شدند- باقی ماند و لازم بود در این باب بحث كنیم. این دو قسمت باقیمانده قهراً بهیكدیگر مربوطند.