یكی از مظاهر قوّت و كمال نهضت حسینی این است كه آنها با آن همه شدت و گرفتاری، هیچ كدامشان ملحق به دشمن نشد ولی توانستند از لشكر غالب طرف مقابل دل بربایند چنانكه حر و سی نفر دیگر را دل ربودند. و شاید علت اینكه أبا عبد اللّه اصرار داشت كه هر كه رفتنی است برود، این بود كه می خواست نمایشگاهش كامل باشد و در میان آنها ضعیفی وجود نداشته باشد كه در گیراگیر كار سستی نشان دهد.

این جهت در بدر و صفّین عیب زیادی نداشت ولی در كربلا عیب داشت، چون بنای كار كربلا بر گذشت و فداكاری بود. معمولاً غالب از مغلوب می رباید نه مغلوب از غالب؛ و این بدان جهت است كه از لحاظ روحی اینها غالب بودند و آنها را شكست و تحت تأثیر قرار داده بودند.