موضوع عجیب این است كه اعوان یزید در حادثه ی كربلا و حادثه ی مدینه یك نوع خسّت و دنائتی نشان دادند كه نظیر نداشت. اینها این كارها را می كردند در حالی كه كافر و منكر مطلق نبودند، واقعاً نماز می خواندند و شهادتین می گفتند. عقّاد می گوید:

بل حسبك من خسّة ناصریه (یزید) انّهم كانوا یرعدون من مواجهة الحسین بالضّرب فی كربلاء لاعتقادهم بكرامته و حقّه، ثمّ ینتزعون لباسه و لباس نسائه فیما انتزعوه من أسلاب، و لو أنّهم كانوا یكفرون بدینه و برسالة جدّه لكانوا فیشریعة المروءة أقلّ خسة من ذاك [1].

از اینجا معلوم می شود كه جنگ اصحاب ابن زیاد جنگ عقیده نبوده بلكه جنگ با عقیده بوده، یعنی به خاطر شكم و ریاست و دنیا با عقیده ی خودشان می جنگیدند و از یك نظر اینها از كفار بدر و احد پست تر بودند زیرا جنگ آنها تا حدی جنگ در راه عقیده بود.

---