آل علی همان طوری كه با مخالفین خود از لحاظ مقصد و هدف فرق داشتند، از نظر
استخدام وسیله و سبب نیز فرق داشتند. آنها هر وسیله ای را برای رسیدن به هدف به
كار نمی برند. مثلاً معاویه به مسموم كردن كه یكی از اعمال ناجوانمردانه ی دنیاست
متوسل می شد؛ امام حسن و اشتر نخعی و سعد وقّاص و حتی عبد الرحمن بن خالد،
بهترین دوست و نصیر خود را كه چشم به خلافت بعد از معاویه داشت مسموم كرد و
می گفت: «اِنَّ للّهِ جُنوداً مِنْ عَسَلٍ» . ولی آل علی از به كاربردن این وسایل امتناع داشتند
زیرا با مقصدشان كه اشاعه ی فضیلت بود منافات داشت، بر خلاف معاویه كه مقصدی
جز تكیه زدن به مسند خلافت نداشت. مسلم بن عقیل حاضر نشد ابن زیاد را در خانه ی
هانی غیلةً و غفلةً بكشد و گفت: «اِنّا اَهْلُ بَیْتٍ نَكْرَهُ الْغَدْرَ»
[1]و یا گفت: من به یادم
[هست ] حدیثی از پیغمبر كه فرمود: «اَلْاِیمانُ قَیَّدَ الْفَتْكَ»
[2].
[1] . عقاد، ص 18 [ما خاندانی هستیم كه مكر و حیله را ناخوشایند می داریم. ]
[2] . سرمایه ی سخن، جلد دوم [ایمان از ترور جلوگیری كرده است. ]