دنائتهایی كه اصحاب یزید به خرج دادند كه از قانون جنگ و فروسیّت به كلی دور
بود:
1. منع آب (نه تنها بر حریف بلكه بر اطفال و كودكان) .
2. كشتن اطفال، خصوصاً در برابر دیدگان مادر و خواهر و عمّه، نظیر قضیه ی طفلی
كه لَهُ قُرْطان
[1]
3. برهنه كردن بدن امام حسین به واسطه ی طمع در لباسهای آن حضرت.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج17، ص: 521
4. ریختن به سر زنها و كندن حُلی و زیور از بدن آنها.
5. سنگباران و تیرباران كردن آن عده ی قلیل.
6. شماتتهای لاذع
[2]
7. سر شهید به گردن اسب آویختن.
8. سَبّ و دشنام.
9. اسب تاختن بر بدن آن حضرت.
10. تنگ گرفتن بر اسیران و زدن آنها و سوار كردن آنها بر شتران بی جهاز.
11. غُل كردن بیمار (امام سجاد علیه السلام) .
12. مقابل كردن سرها و اسرا.
13. جای بد به اسیران دادن.
14. شماتت به اسیران داغدیده.
15. جسارت به سر مقدس و دندانهای مقدس.
16. كشتن زن (مادر وَهَب) .
17. عبور دادن اسیران از قتلگاه (اگر به تقاضای خود اسیران برای وداع نبوده) .
18. آتش زدن به خیام در شبی كه اسرا باید هنوز بمانند و بسربرند.
19. نان و غذا ندادن به اطفال به طوری كه اطفال معصوم از دست مردم نان و خرما
می گرفتند وام كلثوم مانع می شد.
[1] . [دو گوشواره داشت. ]
[2] . [شماتتهای نیش دار و گزنده. ]