ص 216: لقد كانت ضربة كربلا و ضربة مدینة و ضربة البیت الحرام اقوی ضربات
بنی امیّة لتمكین سلطانهم و تثبیت بنیانهم و تغلیب ملكهم علی المنكرین و المنازعین،
فلم ینتصر علیهم المنكرون و المنازعون بشی ء كما انتصروا علیهم بضربات ایدیهم، و لم
یذهبوا بها ضاربین حقیقة حتّی ذهبوا بها مضروبین الی آخر الزمان، و تلك جریرة یوم
واحد هو یوم كربلا فاذا بالدولة العریضة تذهب فی عمر رجل واحد مدید الایام
[1](و
مجموعه آثار شهید مطهری . ج17، ص: 522
شاید اگر حادثه ی كربلا نبود به اندازه ی مُلك بنی العباس دوام پیدا می كرد) . . .
[1] . [تحقیقاً ضرباتی كه بنی امیه در كربلا و مدینه و مكه وارد ساختند نیرومندترین ضرباتی بود كه برای
پایداری حكومت و تثبیت بنیان و چیرگی حكومتشان بر مخالفان خود وارد ساختند، و مخالفان هرگز
نتوانستند از آنان انتقام كشند به مانند ضربات دست خود آنان، و بنی امیّه در واقع زننده نبودند بلكه
ضربه ای خوردند كه تا پایان روزگار ادامه دارد. و همین جنایت یك روزه كه در كربلا واقع شد موجب گشت كه یك
دولت عریض و طویل آنچنانی تنها به اندازه ی عمر یك شخص عمر كند. ]