اهل بیت پیغمبر همه شان اینچنین اند. واقعاً عجیب است. انسان وقتی علی بن الحسین را می بیند، آن خوفی كه از خدا دارد، آن نمازهایی كه واقعاً نیایش بود و واقعاً- به قول الكسیس كارل- پرواز روح به سوی خدا بود (نمازی كه او می خواند اینطور نبود كه پیكرش رو به كعبه بایستد و روحش جای دیگری بازی كند؛ اصلاً روح كأنّه از این كالبد می رفت) آری، انسان وقتی علی بن الحسین را می بیند با خود می گوید این اسلام چیست؟ ! این چه روحی است؟ ! وقتی انسان علی بن الحسین را می بیند كأنّه پیغمبر را در محراب عبادتش در ثلث آخر شب یا در كوه حرا می بیند.

یك شب امام مشغول همان نیایش و دعایی كه خودش اهل آن دعا بود، بود؛ یكی از بچه های امام از جایی افتاد و استخوانش شكست كه احتیاج به شكسته بندی پیدا شد. اهل خانه نیامدند متعرض عبادت امام شوند، رفتند و شكسته بند آوردند و دست بچه را بستند درحالی كه او از درد فریاد می كشید. بچه راحت شد و قضیه گذشت.

هنگام صبح امام دید دست بچه را بسته اند. فرمود: چرا چنین است؟ عرض كردند:

جریان اینطور بود. كی؟ دیشب در فلان وقت كه شما مشغول عبادت بودید. معلوم شد كه آنچنان امام در حال جذبه بسر می برده است و آنچنان این روح به سوی خدا پرواز كرده بود كه هیچ یك از آن صداها اصلاً به گوش امام نرسیده بود.