برای علی بن الحسین فرصتی نظیر فرصت امام أبا عبد اللّه پدر بزرگوارش پیدا نشد، همچنان كه فرصتی نظیر فرصتی كه برای امام صادق پدید آمد پیدا نشد، اما برای كسی كه می خواهد خدمتگزار اسلام باشد همه ی مواقع فرصت است ولی شكل فرصتها فرق می كند. ببینید امام زین العابدین به صورت دعا چه افتخاری برای دنیای شیعه درست كرده؟ ! و در عین حال در همان لباس دعا امام كار خودش را می كرد.

بعضی خیال كرده اند امام زین العابدین چون در مدتی كه حضرت بعد از پدر بزرگوارشان حیات داشتند قیام به سیف نكردند، پس گذاشتند قضایا فراموش شود.

ابداً [چنین نیست ] ، از هر بهانه ای استفاده می كرد كه اثر قیام پدر بزرگوارش را زنده نگه دارد. آن گریه ها كه گریه می كرد و یادآوری می نمود برای چه بود؟ آیا تنها یك حالتی بود مثل حالت آدمی كه فقط دلش می سوزد و بی هدف گریه می كند؟ ! یا می خواست این حادثه را زنده نگه دارد و مردم یادشان نرود كه چرا امام حسین قیامكرد و چه كسانی او را كشتند؟ این بود كه گاهی امام گریه می كرد، گریه های زیادی.

روزی یكی از خدمتگزارانش عرض كرد: آقا! آیا وقت آن نرسیده است كه شما از گریه بازایستید؟ (فهمید كه امام برای عزیزانش می گرید. ) فرمود: چه می گویی؟ ! یعقوب یك یوسف بیشتر نداشت، قرآن عواطف او را این طور تشریح می كند: وَ اِبْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ اَلْحُزْنِ [1]. من در جلوی چشم خودم هجده یوسف را دیدم كه یكی پس از دیگری بر زمین افتادند.

و صلّی اللّه علی محمد و آله الطاهرین

---