ما شیعیان كه به امامت ائمه ی دوازده گانه اعتقاد داریم و همه ی آنها را اوصیاء پیغمبر اكرم و مفسر و توضیح دهنده ی حقایق اسلام می دانیم و گفتار آنها را گفتار پیغمبر و كردار آنها را كردار پیغمبر و سیرت آنها را سیرت پیغمبر صلی الله علیه و آله می دانیم، از امكاناتی در شناخت حقایق اسلامی بهره مندیم كه دیگران محرومند؛ و چون وفات حضرت امام حسن عسكری علیه السلام- كه امام یازدهم است و بعد از ایشان دوره ی غیبت پیش آمد- در سال 260 واقع شد، از نظر ما شیعیان مثل این است كه پیغمبر اكرم تا سال 260 هجری زنده بود و در همه ی این زمانها با همه ی تحولات و تغییرات و اختلاف شرایط و اوضاع ومقتضیات حاضر بود.

البته نمی خواهم بگویم كه اثر وجود پیغمبر اكرم اگر زنده بود چه بود و آیا اگر فرضا آن حضرت در این مدت حیات می داشت چه حوادثی در عالم اسلام [پیش ] می آمد؛ نه، بلكه مقصودم این است كه از نظر ما شیعیان كه معتقد به امامت و وصایت هستیم، وجود ائمه ی اطهار از جنبه ی حجیت قطعی گفتار و كردار و سیرت در این مدت طولانی مثل این است كه شخص پیغمبر- ولی نه در لباس نبوت و زعامت بلكه در لباس یك فرد مسلمانِ عامل به وظیفه- وجود داشته باشد و دوره های مختلفی را كه بر عالم اسلام در آن مدت گذشت شاهد باشد و در هر دوره ای وظیفه ی خود را بدون خطا و اشتباه، متناسب با همان دوره انجام دهد.

بدیهی است كه با این فرض، مسلمانان بهتر و روشنتر می توانند وظایف خود را در هر عصر و زمانی دریابند و تشخیص دهند.