سنت یعنی گفتار یا كردار یا تأیید معصوم. بدیهی است كه اگر در سخنان رسول اكرم یك حكمی بیان شده باشد، و یا ثابت شود كه رسول اكرم عملاً وظیفه ای دینی را چگونه انجام می داده است و یا محقق شود كه دیگران برخی وظایف دینی را در حضور ایشان به گونه ای انجام می دادند و مورد تقریر و تأیید و امضای عملی ایشان قرار گرفته است، یعنی ایشان عملاً با سكوت خود صحّه گذاشته اند، كافی است كه یك فقیه بدان استناد كند.

در مورد سنت و حجیت آن، از نظر كلی بحثی نیست و مخالفی وجود ندارد.

اختلافی كه در مورد سنت است در دو جهت است: یكی اینكه آیا تنها سنت نبوی حجت است یا سنت مرویّ از ائمه ی معصومین هم حجت است؟ اهل تسنن تنها سنت نبوی را حجت می شمارند ولی شیعیان به حكم برخی از آیات قرآن مجید و احادیث متواتر از رسول اكرم كه خود اهل تسنن روایت كرده اند و از آن جمله اینكه فرمود:

«دو چیز گرانبها بعد از خود برای شما باقی می گذارم كه به آنها رجوع كنید و مادام كه به ایندو رجوع نمایید گمراه نخواهید شد، كتاب خدا و عترتم» به قول و فعل و تقریرائمه اطهار نیز استناد می كنند.

جهت دیگر این است كه سنت مرویّه از رسول خدا و ائمه اطهار گاهی قطعی و متواتر است و گاهی ظنّی است و به اصطلاح «خبر واحد» است. آیا به سنن غیر قطعی رسول خدا نیز باید مراجعه كرد یا نه؟ .

اینجاست كه نظریات تا حد افراط و تفریط نوسان پیدا كرده است. برخی مانند ابوحنیفه به احادیث منقوله بی اعتنا بوده اند. گویند ابوحنیفه در میان همه احادیث مرویّه از رسول خدا تنها هفده حدیث را قابل اعتماد می دانسته است.

برخی دیگر به احادیث ضعیف نیز اعتماد می كرده اند. ولی علمای شیعه معتقدند كه تنها حدیث صحیح و موثّق قابل اعتماد است، یعنی اگر راوی حدیث شیعه و عادل باشد و یا لااقل شخص راستگو و مورد وثوقی باشد به روایتش می توان اعتماد كرد. پس باید راویان حدیث را بشناسیم و در احوال آنها تحقیق كنیم، اگر ثابت شد كه همه راویان یك حدیث مردمانی راستگو و قابل اعتماد هستند به روایت آنها اعتماد می كنیم. بسیاری از علمای اهل تسنن نیز بر همین عقیده اند. به همین جهت «علم رجال» یعنی علم راوی شناسی در میان مسلمین به وجود آمد.

ولی اخباریین شیعه- كه ذكرشان گذشت- تقسیم احادیث را به صحیح و موثّق و ضعیف ناروا دانستند و گفتند همه احادیث خصوصاً احادیث موجود در كتب اربعه یعنی كافی، من لایحضره الفقیه، تهذیب الاحكام و استبصار معتبرند. در میان اهل تسنن نیز برخی چنین نظریات افراطی داشته اند.