برخی اینجا نظرشان محدود است، می گویند [جهاد] یعنی دفاع از شخص خود.

جنگ آنوقت مشروع است كه انسان، چه به عنوان یك فرد و چه به عنوان یك قوم و ملت، بخواهد از خودش و از حیات خودش دفاع كند. پس اگر یك قومی یا یك ملتی حیاتش از ناحیه دیگری در معرض خطر قرار گرفت اینجا دفاع از حیات امری است مشروع. همچنین اگر ثروتش و مالكیتش مورد تهاجم قرار گرفت باز او از نظر حقوق انسانی حق دارد كه از حق خود دفاع كند. بنابراین یك فرد آن وقتی كه مال و ثروتش مورد تهاجم قرار می گیرد حق دارد كه از ثروت خودش دفاع كند، یا یك ملت اگر یك قوم دیگری بخواهند ثروت او را تصاحب كنند و به نحوی ببرند حق دارد كه از ثروت خودش دفاع كند ولو با جنگ.

اسلام می گوید: «اَلْمَقْتولُ دونَ اَهْلِهِ وَ عِیالِهِ شَهیدٌ» یعنی كسی كه در مقام دفاع از مالش و از ناموسش كشته بشود از نظر اسلام شهید است. پس دفاع از ناموس هم مانند دفاع از جان و مال است، بلكه بالاتر است، دفاع از شرافت است. دفاع از استقلال برای یك ملت قطعاً امری مشروع است. پس در صورتی كه یك قوم بخواهند استقلال قوم دیگری را بگیرند و آنها را تحت قیمومت خودشان قرار بدهند و این ملت بخواهد از استقلال خودش دفاع كند و دست به اسلحه ببرد، كاری مشروع و بلكه ممدوح و قابل تحسین انجام داده است. پس دفاع از حیات، دفاع از مال و ثروت و سرزمین، دفاع از استقلال، دفاع از ناموس، همه اینها دفاعهایی است مشروع. كسی تردید نمی كند كه در این موارد دفاع جایز است و لهذا گفتیم آن نظری كه بعضی مسیحیان می گویند دین باید طرفدار صلح باشد نه طرفدار جنگ، و جنگ مطلقاً بد است و صلح مطلقاً خوب است، حرف بی موردی است. جنگی كه به عنوان دفاع باشد نه تنها بد نیست بسیار هم خوب است و جزء ضرورتهای حیات بشر است، كه قرآن كریم هم به این مطلب تصریح می كند كه: لَوْ لا دَفْعُ اَللّهِ اَلنّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ اَلْأَرْضُ [1]، یا جای دیگر می فرماید: لَوْ لا دَفْعُ اَللّهِ اَلنّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یُذْكَرُ فِیهَا اِسْمُ اَللّهِ [2]. تا اینجا را همه تقریباً قبول دارند.

---