كارهای بانك به تفصیل جداگانه باید بیان شود، ولی عمده چیزی است كه گفته می شود در عصر جدید بالخصوص ضرورت است و آن مربوط است به دو چیز:

الف. سرمایه ها راكد نماند و در گردش باشد. بانك وسیله ی جذب سرمایه های كوچك به صورت پس انداز یا سپرده ی ثابت و دادن بهره و یا جایزه به آنها، سرمایه ها را جمع می كند و در اختیار افرادی كه لیاقت فعالیت دارند (تجاری، كشاورزی، صنعتی) با گرفتن سود (البته سود بیشتر) قرار می دهد و علیهذا بانك به منزله ی رابط و دلال و واسطه ی سرمایه و كار است.

ب. بانك موجب می شود كه بر وسعت دامنه ی فعالیتها افزوده شود. در وامهای بستانكاران كه به صورت خرید و فروش سفته صورت می گیرد، سبب می شود كه فروشنده به انتظار وصول پولش بیكار ننشیند بلكه با فروش سفته به قیمت كمتر و تهیه ی پول نقد، به ابتكار بازرگانی یا كشاورزی یا صنعتی دست بزند. (البته خرید و فروش سفته معمولاً مربوط است به كار بازرگانی و واسطه گری، و معلوم نیست از نظر مصالح جامعه این اندازه فعالیت را بشود به حساب توزیع صحیح گذاشت بلكه بیشتر موجب اشكالات در توزیع می شود، چون هرچه عمل واسطه گری زیادتر شود، برخلاف فعالیت كشاورزی و صنعتی، كالا گرانتر می گردد. ) .

وام امیدواران نیز اگر به منظور مصرف نباشد موجب توسعه ی فعالیت گیرنده ی وام می شود. ولی وام امیدواران اگر به منظور توسعه باشد، خودبه خود داخل در وام تولیدكنندگان می شود.