منتها در باب عقدها یك مطلب هست و آن اینكه آیا هر عقدی مستلزم این است كه حتماً ایجاب و قبول باشد؟ یعنی یك طرف ایجاب كننده باشد و طرف دیگر قبول كننده؟ كه قهراً در دو طرفِ نامساوی قرار می گیرند. ایجاب كننده آن كسی است كه معامله در موضوع تحت تصرف او صورت می گیرد و قبول كننده آن كسی است كه فقط ارزش می پردازد. یعنی منظور اصلی مبادله، آن چیزی است كه در نزد ایجاب كننده است. مثلاً اگر كسی خانه اش را بفروشد به صدهزار تومان؛ آن چیزی كه منظور دو طرف هست، هم خریدار و هم فروشنده، خانه است نه پول. حساب این نیست كه آن شخص صدهزارتومان پول خریده است. پول ارزش ثانوی دارد، یعنی فقط جنبه ی عوضی دارد و در مقابل خانه پرداخت می شود. آنچه كه در این نقل وانتقال اصالت دارد خانه است و پول اصالت ندارد و به تبع در معامله قرار می گیرد از جهت اینكه ارزش خانه را تعیین می كند. در چنین مواردی آن طرفی كه آنچه می دهد اصالت دارد، می شود موجب و آن كه این طور نیست و فقط ارزش را می پردازد، می شود قابل. و از همین جهت در مسئله بیمه، در میان فقها این مسئله طرح شده كه آیا بیمه گر موجب است و بیمه گزار قابل یا برعكس؟