ولی در اینجا نظر دیگری هم هست كه این نظر نیز مورد قبول واقع شده و آن این است كه هیچ لزومی ندارد كه در همه ی عقدها ایجاب و قبول باشد، یعنی یك طرف حتماً اصالت داشته باشد و طرف دیگر نه و به اصطلاح عوض و معوَّض باشد. ممكن است كه یك معامله، صددرصد معاوضه باشد به طوری كه هر دو طرف به یك نسبت اصالت داشته باشند، مثل معامله میان دو كالا. مثلاً دو خانه را كه معاوضه می كنند، هیچ ضرورتی ندارد كه به صورت ایجاب و قبول و عوض و معوّض باشد و اگر بیع باشد یك خانه را مبیع قرار دهیم و خانه ی دیگر را ثمن، چون اساس بیع بر همین است كه یكی مثمَن است و دیگری ثمن، و ضرورت ندارد كه این معاوضه تحت عنوان بیع دربیاید كه از این دو خانه یكی مثمن باشد و دیگری ثمن. اصلاً ما اینها را معاوضه می كنیم به صورتی كه داخل در باب بیع نباشد؛ می شود یك معامله ی جدید و در این صورت دیگر هیچ ضرورتی ندارد كه مقررات خاص بیع را داشته باشد. یك معامله ی مستقل است و به همین جهت از آن عمومات كلی به اصطلاح تغذیه می كند و ما باید ببینیم قواعد كلی چه اقتضا می كند نه قواعد خاص بیع.

بنابراین در باب بیمه هم ما می توانیم بگوییم بیمه معامله ای است كه در آن، ایجاب و قبول شرط نیست و ضرورتی ندارد و هیچ لازم نیست كه یك طرف را معوّض بگیریم و طرف دیگر را عوض. بیمه معامله ی مستقلی است.