بنابراین ما در مجموع سه نوع معامله ی دوطرفی خواهیم داشت. یك نوع آن است
كه عین مالی یا حقی از یك طرف منتقل می شود به طرف دیگر و در مقابل این مال،
مال دیگری برمی گردد؛ مثل بیع یا اجاره. نوع دیگر معامله ای است كه در آن دو مال
در مقابل هم قرار نمی گیرد، دو عمل در مقابل یكدیگر قرار می گیرد ولی عمل
تملیكی؛ مثل هبه ی معوّضه. در هبه ی معوّضه، مثلاً من كتابم را می بخشم به شما در
عوض اینكه شما كتاب خودتان را ببخشید به من. اینجا دو كتاب در مقابل هم قرار
نگرفته. نه این است كه من این كتاب را فروختم به آن كتاب كه بشود بیع، بلكه من
بخشیدم به شما و شما هم بخشیدید به من. دو بخشش در مقابل یكدیگر قرار
می گیرد. ولی در مسئله بیمه یك شكل سومی پیدا می شود- از این جهت مصداق
جدید می شود و در كتب فقهی وجود نداشته- و آن این است كه شخصی تأمین
می دهد و دیگری در مقابل امنیتی كه از ناحیه ی او كسب می كند پول می دهد.
ولی در بیمه ی عمر در بعضی موارد پولی كه بیمه گزار می پردازد نیز مجهول خواهد
شد. این از نظر فقهی اشكال پیدا می كند
[1]، زیرا از طرف بیمه گزار همان حق بیمه ای
كه می پردازد اصالت دارد و به منزله ی عوض یا ثمن است و چون شرعاً همیشه باید
هر دو طرف معامله مشخص و معلوم باشد، ممكن است بیمه ی عمر از این نظر دچار
اشكال شود.
[1] البته فقها متعرض این مطلب نشده اند از باب اینكه همه ی اقسام بیمه را نمی دانسته اند و فقط آن
مقداری را كه می دانسته اند با قواعد تطبیق كرده اند.