در میان عقودی كه ما در فقه داریم، یك عقد هست كه احتمال اینكه اساساً بیمه داخل در آن باشد زیاد است و آن ضِمان است كه در عرف ضمانت می گویند. اساس اوّلی ضمان در مورد دیون است؛ یعنی شخصی مدیون شخص دیگری است (دائنی است و مدیونی) ، شخص سومی پیدا می شود و ضامن دین مدیون می گردد و دین او را به عهده می گیرد. از مسلّمات فقه اسلام است كه این امر جایز و شرعی است.