در باب ضمان این مسائل از قدیم طرح شده بوده است اما صددرصد به عنوان ضمان كه آیا ادله ی ضمان شامل اینها می شود یا نه. مورد تردید بوده. ولی بیمه به عنوان یك معامله ی مستقل هیچ اشكالی ندارد. اساساً ضرورتی ندارد كه اسمش را ضمان بگذاریم. ضمان شرعی همان ضمان دین است و بس. ما تابع اسم نیستیم كه آن را ضمان عهده یا ضمان درك بنامیم. خودش یك معامله ی مستقل است و همانچیزی است كه امروز به آن بیمه می گویند و شامل همه ی اقسام بیمه هم می شود و جامع مشترك همه ی آنها- برای اینكه این معامله یك معامله ی عقلایی باشد- تأمین بودن آن است. من لغت فرنگی بیمه را نمی دانم ولی در رساله ی آقای دكتر جباری آمده است كه كلمه ی بیمه- كه یك لغت فارسی است- مفهوم اصلی فرنگی این لفظ را درست نمی رساند ولی كلمه ی عربی آن یعنی تأمین، این مفهوم را به خوبی می رساند.

تأمین یعنی امنیت دادن. شاید در فارسی هم كه بیمه گفته اند به اعتبار این است كه نفی بیم می كند و بیمه یعنی رفع كننده ی بیم.

به هر حال ما كاری به لفظ نداریم. مفهوم تأمین بر ماهیت این معامله صدق می كند. یعنی گاهی انسان درباره ی مال یا جان یا آینده یا از كارافتادگی هنگام بیماریش و. . . احتمال خطر می دهد و نگرانی دارد، دلش می خواهد كاری بكند و مثلاً پولی بدهد تا وسیله ای فراهم شود كه این اضطراب و نگرانی اش از بین برود.

كار اساسی بیمه گر كه در مقابل آن حق بیمه می گیرد، همان تأمین است و در واقع با تعهدی كه می كند یك امر معنوی و غیر مادی به بیمه گزار می دهد و حق بیمه در مقابل این تأمین و این حالت روحی و معنوی پرداخت می شود.