اتلاف به هیچ وجه مستلزم این نیست كه انسان مالی را غصب كرده باشد و یا اصلاً آن مال در اختیار او و در تصرف او بوده باشد. ما در فقه قاعده ای داریم كه فكر می كنم مضمون حدیث است، یك قاعده ی فقهی است، قاعده ی «مَنْ اَتْلَف» : «مَنْ اَتْلَفَ مَالَ الْغَیْرِ فَهُوَ ضامِنٌ» هركسی به هرشكلی سبب اتلاف مال غیر بشود ضامن است.

در باب غصب گفتیم: اگرچه غاصب مال را اتلاف نكرده باشد و خودبه خود تلف شود باز هم ضامن است. ولی این مسئله، مسئله اتلاف است. هركسی كه موجب اتلاف مال غیر بشود ضامن است. ممكن است شما سؤال كنید آیا مقصود، اتلاف عمدی است یا اتلاف غیر عمدی را هم شامل می شود؟ اعمّ است از اتلاف عمدی و غیر عمدی. اتلاف عمدی كه خیلی واضح است. من اگر عمداً مال شما را از بین ببرم مثلاً كاسه ی چینی شما را عمداً زمین بزنم و بشكنم، اتومبیل شما را عمداً بزنم و خراب كنم، شك ندارد كه من ضامن هستم. ولی اتلاف لازم نیست عمدی باشد، سهوی هم باشد همین طور است. مثلاً من همین طور كه دارم راه می روم، پایم به كاسه ی چینی شما بخورد و بشكند. در این صورت من ضامن هستم. حتی اگر من در خواب باشم و پایم به یك چیزی كه مال غیر است بخورد و آن مال از بین برود، باز من ضامن هستم. پس در اتلاف مال غیر، تنها شرط این است كه آن اتلاف به سبب من انجام شده باشد، یعنی من این كار را كرده باشم خواه مقصر باشم یا نباشم.