پیش از آنكه انسان دست به كاری بزند و اثری از خود ظاهر سازد، اتكاء و اعتمادش یا به ثروت بادآورده و یا به باند و دار و دسته و یا به خویشان و فامیل است، یعنی تكیه اش به چیز دیگر است. اما همین كه در نتیجه كار و فعالیت، اثر و هنر خویش را مشاهده كرد، به شخص خویش امیدوار می شود و قائم به نفس می گردد، یعنی در قلب خودْ خود را نیازمند و متكی به چیز دیگر یا كس دیگر نمی بیند. پس كار، صاحب كار را به خود مؤمن و معتقد و معرفی می كند و به عبارتدیگر انسان با كار، خود را تجربه می كند و به عبارت بهتر به وسیله كار، خود را كشف می كند.