چهارم این كه كار، معلم و آموزنده است. آدمی علم خود را از عمل به دست آورده
است. آدمی هرچه بیشتر كار و عمل كند، بر معلومات و اطلاعات و تجربیاتش
افزوده می گردد
[1]. كار به عقل قوّت و انتظام می بخشد. در اثر كارهای مقرون به
تجسس و كاوش است كه عقل آدمی به نظام اسباب و مسبّبات و علت و معلول
جهان پی می برد و هر چیزی را از راه علتش جستجو می كند. به عبارت دیگر كار،
انسان را به سنن خطیر عالم مؤمن می كند و هرج و مرج فكری [را] و این كه هیچ
چیز شرط هیچ چیز نیست از انسان می گیرد.
[1] - . یكی از حكمای جدید گفته است: «انسان نمی تواند بدون رفتار فكر كند و بدون فكر رفتار نماید و هر چیز كه اندیشه را از كردار تفكیك كند ناهنجار و شوم است. »